Oleh/By		:	DATO' SERI DR. MAHATHIR BIN MOHAMAD 
Tempat/Venue 	: 	HOTEL PAN PACIFIC, KUALA LUMPUR 
Tarikh/Date 	: 	10/03/86 
Tajuk/Title  	: 	MAJLIS MAKAN MALAM ANJURAN KELAB 
			KEBANGSAAN WARTAWAN-
			WARTAWAN MALAYSIA 




 Saudara Zainuddin Maidin, Presiden Kelab Kebangsaan Wartawan-Wartawan
Malaysia; Pegawai-Pegawai Kelab Kebangsaan Wartawan-Wartawan
Malaysia; Dif-dif Kehormat; Tuan-tuan dan Puan-puan sekalian; 

Sebagai seorang Melayu dan Malaysian, sebagai seorang yang beradat saya
memulakan ucapan saya dengan mengucapkan berbanyak terima kasih kepada
tuan rumah Majlis Makan Malam ini, iaitu Kelab Kebangsaan
Wartawan-Wartawan Malaysia. Saya sering dijemput ke majlis-majlis seperti
ini di mana saya dikehendaki memberi ucapan. Sebagai seorang ahli politik
pula saya sepatutnya menghargai peluang berucap kerana ahli politik mana
yang tidak hendak kepada forum untuk mempengaruhi rakyat dan mendapat
sokongan.

2. Sebaliknya setelah saya kaji ucapan-ucapan saya yang dibuat dalam
majlis-majlis seperti ini, saya dapati bahawa ucapan-ucapan yang dibuat
oleh saya tidak menguntungkan saya. Kerapkali ucapan saya merupakan
teguran-teguran dan kritikan-kritikan yang tidak begitu menyenangkan
hadirin dan mereka yang menjadi sasaran saya, yang hadir atau yang tidak
hadir. Ramai yang berkata bahawa saya suka lecture orang. Kerap pula
laporan akhbar bermula dengan 'Mahathir raps ..........' 3. Kawan-kawan
saya menasihatkan saya supaya tidak terlalu 'blunt', tidak 'lecture',
tidak 'rap' dan lain-lain lagi. Mereka mengingati saya, bahawa saya adalah
ahli politik dan bergantung kepada popularity. Saya patut hipokrit
sedikit. Saya patut puji banyak-banyak. Di Malaysia orang suka tepuk kalau
kita puji mereka. Hanya apabila kita isytiharkan pemberian sesuatu yang
tepukan menjadi lebih gemuruh daripada pujian.

4. Bila saya dinasihat, saya mengingati diri saya supaya mengikut nasihat
kawan-kawan. Malangnya apabila saya berucap tabiat saya mendahului
kebijaksanaan saya, dan saya sekali lagi mengkritik dan menegur, dan 'rap'
orang itu dan orang ini.

5. Yang saya hairan ialah kenapa saya masih diundang ke majlis-majlis
untuk membuat ucapan. Dalam majlis anjuran pemberita dan akhbar saya tahu
kritikan saya tidak menyenangkan. Saya biasapun menulis rencana yang
menggambarkan idea saya yang agak kritikal berkenaan dengan
journalism. Tetapi saya masih diundang, selepas dicap sebagai hipokrit
yang nampak musuh dalam semua bayang. Dan saya berterima kasih dan
bersyukur kerana liberalisme yang terdapat di kalangan akhbar -- their
big-heartedness which enables them to invite their erstwhile critic to
address them.

Ladies and Gentlemen, 

6. Human society can never be free from fear. It is the natural state of
things. We struggle to get rid of one source of fear, only to find that we
have created a new source. We will try to live with this new fear until it
becomes unbearable. Then slowly we will struggle again to free
ourselves. But when this struggle succeeds, yet another source of fear
will emerge.

7. Thus the struggle against feudalistic monarchy resulted in 'The
Protector' as Cromwell called himself, and 'The Reichchancellor' and 'Il
Duce' as Hitler and Mussolini were officially known. Unofficially they
were just dictators who ruled through the same instruments of fear as the
monarchs they dethroned. For many nothing had changed. They still have to
grapple with this oppressive fear.

8. To cut a long story short we invented democracy so as to free the
people once and for all from fear of the Government. By making the
Government impermanent it is thought that oppression and fear can be
removed. We did. We can now criticise the Government freely. Indeed we can
bring it down if we want to. But is there no more fear in society? 

9. Perhaps in a democracy fear from bodily harm has been more or less
removed. But there are other fears. Assassination need not be by knife or
bullets only. A person can be assassinated by defamation. And in a
democratic society it is so easy to defame and destroy and get away with
it. The target here is limited. It must be someone for whom a bad image
can do harm - a public figure for example. And if the public figure
depends on popularity, he may just lose it if defamed. For all practical
purposes he will have been assassinated.

10. I read in Business Times of Friday, 7 March the headline 'Press need
not fear libel action' from publishing details of BMF $2.5 billion loan,
lawyers say. The press need not fear but the subject must fear for 'the
mechanics of libel and defamation are such that those bringing the libel
action can be put on the stand and be subjected to stringent
cross-examination. The plaintiff may have to reveal more damaging or
incriminating evidence .......... this itself acts as a strong deterrent
for anyone to bring libel action ....... and safeguards the press
.......... The New Straits Times of Saturday, 8 March in a report says,
'Defamatory statements made in the interest of the public are privileged.'
'This would hold good even if the information contained are false
...........'How wonderfully democratic and fair. If an innocent man is
defamed he can k see redress only if he is prepared for the hints and
innuendos and worse that can be made in the courts. If he wishes to avoid
infamy he must lie low and suffer in silence. He must accept being
assassinated.

11. Democracy apparently has not banished fear. For the defamed and for a
lot of others fear stalks them. The mechanics are the same. When a person
or an institution is powerful we must fear them. We are afraid of those
who can cause us discomfort if not bodily harm. We know they are wrong but
we don't criticise them because they can hurt us. In a democracy the
centres of power has shifted and these new centres are no less oppressive
than those in a feudalistic society or a dictatorship.

12. Those who have the temerity to speak the truth will feel the full
force of the displeasure they cause. I would like not to cause displeasure
to the influential and the powerful but I am congenitally incapable of
doing that. I am easily provoked and it will be the political death of me
yet unless of course people cease inviting me to speak. But I know my
hosts tonight are different.

13. I have lived in Malaysia all my life, except for the visits abroad
which are so interesting to some people. Malaysians are quite unique. We
are masochists who enjoy excoriating ourselves. We can see nothing right
about our country but the most minute wrong is plainly visible to our
naked eye as the Malay saying goes, 'from across the river'. And so we
read daily that this or that economic or political crisis is about to
destroy us. We moan loudly and frighten off foreigners from visiting or
investing in our country.

14. The fact that we are still around and that we have not disintegrated
disappoints us - because our predictions are wrong. We go on to report
another crisis. We do not seem to realise that what we think is a unique
occurrence in Malaysia is really a common event in other countries. They
do not get unduly excited. Life goes on. Everybody's still around and the
event is soon forgotten. Growth and progress takes place as usual.

15. In the history of a nation many things happen. They are all passing
events. The passage would be made easier if we learn how to handle these
things. This mad scramble for the sensational, this desire to pander to
the basest of instincts, is not the way to handle things. Certainly it is
not the way to help your own country.

16. Perhaps our country does not deserve our help. I beg to differ. I
think it does. None of us will gain by running down our own country and
making our dire predictions come true. The truth is that other countries
are worse, including the developed countries. I am glad that some
newspapers now do publish about poverty in Europe and America. But what
has been written is the tip of the iceberg. Actually some of these
countries are rotten to the core when it comes to the very things they are
so fond of criticising developing countries about. Extensive poverty in
the midst of plenty is just one of them. Racial and colour discrimination
is blatant. Crime is rampant. The streets and parks are wild jungles. Old
ladies get coshed and drunks rolled. The prisons are not only overcrowded
but all kinds of crimes are committed there, frequently with the
connivance of prison authorities.

17. Filth abound in the cities. The streets are badly paved. The cleaners
don't clean. Staff everywhere is rude and unhelpful unless bribed with
tips. These and many more are common to the developed countries. But they
don't write as often about these shameful things as we do about our
failures.

18. Distaste for a person or a group should not make us take it out of our
own country. However, we are a free people. If anyone wishes to denigrate
his own country, it is his right. I am glad that Malaysian journalists, by
and large, are free from these traits.

Tuan-tuan dan Puan-puan, 

19. Semenjak beberapa tahun yang lampau Kerajaan telah cuba membawa
perubahan dalam pentadbiran negara dan pendekatan yang diguna. Ini dibuat
kerana kepercayaan bahawa rakyat ingin kepada perubahan. Kita hendak
supaya rakyat lebih maju, lebih bebas dan lebih dihormati. Tidak ada
gunanya kita marah kepada orang asing kerana memandang rendah kepada kita,
kerana tidak tahu di mana Malaysia, kerana menganggap kita kolot. Tidak
ada gunanya kita melarang mereka daripada bersikap demikian.

20. Jika kita mahu dihormati, dikenali dan disanjung tinggi kita perlu
mempunyai sifat-sifat yang boleh dihormati, yang menarik perhatian dan
yang membawa kejayaan. Sebab itulah Kerajaan cuba membentuk pentadbiran
yang lebih cekap, lebih bersih, lebih beramanah. Sebab itulah kita
mencipta pendirian yang bebas dan sanggup menuntut hak kita di merata-rata
dunia. Sebab itulah kita cuba menjadikan negara kita negara industri dan
bukan semata-mata sebagai negara pengeluar bahan mentah untuk negara maju.

21. Malangnya apabila perubahan dibuat ada di antara kita yang cuma
mencari kesalahan. Bersih, cekap dan amanah kononya tidak bermakna kerana
kepimpinan negara ini tidak bersih, tidak cekap dan tidak beramanah. Tidak
ada bukti anggapan ini benar, tetapi tidak mengapa. Bukti boleh
dicipta. Proses industrialisasi tidak betul! Kenapa industri berat? Kita
tidak mampu, kita tidak ada teknologi.

22. Kenapa cuba menentang kuasa yang lebih kuat daripada kita? Bukankah
lebih selamat kalau kita tunduk sahaja? Kenapa tiru Jepun. Kita tidak mahu
jadi Jepun. Tiru orang putih tidak mengapa - kerana memang orang putih
lebih superior daripada kita. Orang putih celop tidak apa, jangan Jepun
celop.

23. Dan kempen pun dijalankan oleh golongan-golongan tertentu ini untuk
menggagalkan perubahan. Dengan itu maka matlamat kita terganggu. Maka
mungkin menjadi benarlah ramalan pengkritik ini bahawa rancangan kerajaan
tidak boleh berjaya. Kepada mereka, Malaysia adalah ladang desa dan
lombong dunia, tidak lebih daripada itu. Dunia bercucuk-tanam di sini
untuk bekalan Western civilisation. Bagi orang-orang ini, janganlah
Malaysia angan-angan menjadi lebih daripada ladang dan lombong dunia.

24. Sedih sekali. Apabila sesuatu bangsa tidak mempunyai kepercayaan
kepada diri sendiri, maka sudah tentu bangsa itu akan kekal dalam
kehinaan. Nampaknya inilah yang sedang diusahakan oleh setengah-setengah
orang di Malaysia. Usaha Kerajaan untuk menjadikan negara dan bangsa
Malaysia lebih mulia dihalang oleh orang-orang yang berpengaruh ini di
Malaysia sendiri. Sayang sekali. Tetapi jangan tegur dan jangan syarah
mereka. Hanya orang asing sahaja yang boleh syarah kepada kita. Apabila
sesuatu bangsa dilanda dengan inferiority complex, inilah yang akan
terjadi.

25. Dalam hal ini apakah akhbar-akhbar kita berani menentang aliran
ini? Akhbar mahu populariti dan tidak sanggup, seperti kata Mat Salleh,
'buck the trend'. Nanti dikata mengampu Kerajaan dan lain-lain lagi.

26. Saya kagum kerana buat kali pertama akhbar berani menganalisa
kepimpinan Encik Lim Kit Siang. Saya harap ada lagi yang berani seperti
ini.

27. Kerajaan tidak suka diampu. Tetapi yang benar, katalah benar. Yang
dianggap hero, mungkin juga salah. Katakan dan sebutkan. Don't create a
public opinion and then fear this creature of your own creation.

Tuan-tuan dan Puan-puan, 

28. Jika ucapan saya tidak menyenangkan, saya meminta maaf, zahir dan
batin.

29. Sekarang saya ingin beralih kepada bahagian yang lebih
menyenangkan. Saya mengucapkan tahniah kepada National Press Club -- yang
tentulah nasional bukan sahaja dari segi liputan geography tetapi kerana
bersifat dan bersikap nasional.

30. Dengan adanya National Press Club yang aktif maka mungkin perhubungan
antara Press dengan pihak-pihak lain lebih mudah diatur. Kerajaan dan
pelawat-pelawat ke Malaysia yang ingin berhubung dengan Press dan dengan
rakyat Malaysia tentulah dapat menggunakan saluran Press Club ini. Begitu
juga wartawan-wartawan asing boleh menggunakan kemudahan National Press
Club untuk mendapatkan maklumat dan saluran kepada pihak-pihak tertentu.

31. Untuk memudahkan kerja Kelab ini dan mengadakan tempat untuk ahli-ahli
berhimpun dan bertukar-tukar fikiran mengenai 'the latest hot news yang
tidak boleh dicetak'. Kerajaan akan membekalkan sebuah bangunan yang
diharap sesuai untuk kegunaan NPC.

32. Bangunan yang dimaksudkan terletak di sebelah pejabat lama MMC di
Jalan Tangsi, off Jalan Parlimen. Bangunan ini tidaklah begitu indah
tetapi bolehlah diubah-suaikan oleh Kelab supaya sesuai dengan keperluan.

33. Akhir sekali ingin saya sekali lagi mengucapkan terima kasih kepada
National Press Club kerana sudi menjemput saya ke Majlis malam
ini. Mengikut program, selepas ucapan saya akan menjawab soalan. Untuk
menjimatkan masa saya akan terus berdiri di sini dan soalan bolehlah
dibuat sekarang.

Terima kasih.