Oleh/By : DATO' SERI DR. MAHATHIR BIN MOHAMAD
Tempat/Venue : HOTEL RENAISSANCE, KUALA LUMPUR
Tarikh/Date : 19/10/96
Tajuk/Title : MAJLIS MAKAN MALAM YAYASAN AIDS
MALAYSIA `RED RIBBON GALA'
1. Saya amat gembira kerana dapat berada dengan
tuan-tuan dan puan-puan malam ini untuk satu acara
yang mempunyai banyak tujuan. Pertamanya, ialah
untuk memungut derma untuk Yayasan AIDS Malaysia
supaya yayasan dapat menjalankan kegiatan-kegiatan
penerangan dan pendidikan serta membolehkan
Malaysian AIDS Council (MAC) mengadakan program-
program pencegahan dan `care' bagi pesakit-pesakit
HIV/AIDS. Ini adalah suatu usaha terpuji oleh pihak
badan bukan Kerajaan supaya tidak bergantung kepada
Kerajaan dalam menjalankan kegiatan mereka.
Pungutan derma pada malam ini, saya difahamkan,
adalah untuk Tabung Yayasan supaya ia mempunyai
punca kewangan yang lebih stabil dan tetap untuk
melaksanakan program-program MAC. Memandangkan
masalah penyakit AIDS akan berada dengan kita buat
masa yang tidak dapat ditentukan, usaha untuk
mencegah dan merawat pesakit hendaklah diteruskan
secara kegiatan yang berpanjangan.
2. I understand also that tonight the Foundation
aims to recognise the role of the media in the
effort to generate better understanding of the
HIV/AIDS epidemic among our people. Indeed the
media, as an instrument of mass information, is
crucial in this effort because they are able to
provide the basic information about the virus and
its destructive capabilities as well as generate
discussion about the many issues arising from the
presence of the virus to large sectors of our
community. I would therefore like to congratulate
in advance the winners of the Red Ribbon Awards and
urge them to continue their good work.
3. AIDS adalah satu wabak penyakit yang amat
menekan jiwa pesakit yang terlibat, keluarga mereka
dan masyarakat keseluruhannya. Hari ini terdapat 28
juta orang yang telah dijangkiti HIV/AIDS di seluruh
dunia dan enam juta sudah pun meninggal dunia.
Tidak ada siapa yang terselamat daripada penyakit
ini, sama ada lelaki atau perempuan, tua atau muda
ataupun kanak-kanak.
4. Sembilan puluh peratus daripada mereka yang
dijangkiti oleh HIV/AIDS berada di negara-negara
membangun. Negara-negara yang termiskin sekali di
Afrika adalah yang paling teruk dijangkiti penyakit
ini.
5. Adalah diramalkan bahawa Asia akan diserang
oleh penyakit ini secara besar-besaran semata-mata
kerana penduduk Asia begitu ramai. India umpamanya
mempunyai bilangan pesakit AIDS yang terbesar sekali
dalam dunia. Kita tidak tahu keadaan sebenarnya di
negara-negara Asia yang lain yang mempunyai penduduk
yang ramai.
6. Apa yang jelas ialah negara membangun lebih
terdedah kepada penyakit ini daripada negara maju.
Sebabnya ialah kekurangan wang yang menyebabkan
negara membangun tidak dapat membekal kemudahan
kesihatan yang diperlukan.
7. Sebaliknya rakyat negara-negara maju diberi
maklumat dan pengajaran yang cukup berkenaan dengan
cara-cara mengelak daripada dijangkiti dan jika
dijangkiti mereka mendapat rawatan yang lebih
lengkap dan sempurna. Akibatnya ialah walaupun
penyakit AIDS mula dikenali sebagai wabak yang amat
merbahaya di negara maju Amerika Syarikat, bilangan
pesakit AIDS di negara itu dan negara maju yang lain
tidak meningkat dengan tinggi. Sebaliknya di negara-
negara membangun, terutama negara yang miskin,
bilangannya bertambah dengan begitu cepat dan
banyak.
8. Rawatan bagi setiap orang pesakit HIV positif
dengan menggunakan sejenis ubat yang hanya dapat
memanjangkan umur memerlukan belanja sebanyak
RM35,000 setahun. Sementara negara maju memerlukan
perbelanjaan yang kecil kerana bilangan pesakit
tidak ramai, negara miskin memerlukan belanja yang
berkali ganda lebih banyak kerana bilangan pesakit
yang lebih ramai. Akibatnya ialah hampir semua
pesakit di negara miskin tidak diberi apa-apa
rawatan, tetapi pesakit di negara maju mendapat
rawatan rapi.
9. Di Malaysia kita diberitahu bahawa bilangan
yang mengidapi HIV/AIDS positif berjumlah 17,000
orang. Angka ini tidak mungkin tepat kerana pesakit
yang dikesan terhad kepada mereka dalam `high-risk
group' sahaja, umpamanya penagih dadah dan pelacur.
Mereka ini sudah tentu akan menjangkitkan penyakit
mereka kepada rakan, pelanggan, isteri dan anak.
Bilangan mereka ini tentu ramai tetapi kita tidak
dapat mengesan mereka kerana mereka belum berasa apa-
apa `symptom' atau mereka memperkecilkan keadaan
kurang sihat yang mereka alami. Mungkin juga ramai
yang meninggal dunia kerana AIDS tetapi tidak
diketahui. Saya yakin bilangan mereka yang mengidap
HIV/AIDS di Malaysia jauh lebih ramai daripada angka
yang disebutkan tadi. Mungkin ramai yang bukan
penagih dadah dan bukan pelacur sudah dijangkiti
HIV/AIDS tanpa dikesan oleh Kementerian Kesihatan,
bahkan diketahui oleh pesakit sendiri.
10. Bilangan pesakit HIV/AIDS di negara-negara maju
tidak ramai kerana mereka tahu mencegah jangkitan
dan mengubatinya jika mereka mendapat penyakit ini.
Tetapi yang penting sekali ialah mereka lebih sedar
akan bahaya penyakit ini dan mengambil tindakan
untuk mengelak daripada dijangkiti dengan tidak
mendedahkan diri kepada penyakit ini dan mengguna
alat pencegah seperti kondom. Jika sudah
dijangkiti, mereka menggunakan alat berkenaan untuk
melindungi isteri daripada dijangkiti oleh mereka.
Jika mereka sudah dijangkiti HIV mereka dapat
menjaga kesihatan mereka supaya tidak melarat
menjadi AIDS dan terdedah kepada penyakit yang boleh
membawa maut.
11. Di negara-negara membangun seperti Malaysia
kesedaran dan pengetahuan berkenaan penyakit AIDS
tidak meluas. Demikian juga pengetahuan tentang
cara-cara mencegah.
12. Keadaan menjadi lebih buruk kerana budaya kita
menyebabkan isteri menerima sahaja bahaya yang
dihadapi tanpa apa-apa bantahan. Dengan itu bukan
sahaja isteri yang mendapat penyakit tetapi anak
yang dilahirkan juga mengidap penyakit AIDS. Jika
sesuatu tidak dibuat maka penyakit AIDS akan
menyerang sebahagian yang tidak kecil daripada
masyarakat kita. Dan kita yang sihat pun mungkin
terdedah juga kepada penyakit ini kerana jika
pesakit sendiri tidak sedar, bagaimanakah kita akan
sedar tentang penyakit mereka. Kita mungkin terdedah
dengan tidak menyedarinya.
13. Untuk menyelamatkan kita yang sihat, kita perlu
tentukan bilangan pesakit AIDS dalam masyarakat kita
tidak bertambah. Perkara pertama yang perlu
dilakukan ialah menentukan sikap kita terhadap
penyakit ini. Janganlah kita anggap AIDS sebagai
penyakit orang yang jahat dan berdosa dan oleh itu
memang padanlah bagi mereka yang mengidap penyakit
ini. Sebenarnya bukan yang jahat sahaja yang
mengidap penyakit ini. Yang baik pun, termasuk
isteri dan anak yang baru dilahirkan juga boleh
mengidap penyakit ini. Oleh itu, pesakit AIDS harus
diberi pertimbangan sama seperti orang yang mengidap
penyakit-penyakit lain. Mereka harus diberi simpati
dan keperihatinan selaras dengan budaya kita.
Masalah mereka perlu diberi pandangan yang berat dan
masyarakat harus berusaha untuk menolong mereka yang
sudah dijangkiti dan menyedarkan mereka yang belum
dijangkiti tetapi terdedah kepada penyakit ini.
Untuk ini semua orang yang sihat boleh memainkan
peranan dengan mengambil tahu tentang penyakit ini
dan mengambil bahagian dalam kegiatan NGO seperti
MAC atau menghulur derma kepada badan-badan seperti
ini. Semua ini akan menolong mengurangkan bilangan
pesakit AIDS di kalangan kita dan secara tidak
langsung mengurangkan kemungkinan kita dijangkiti
penyakit ini.
14. As a doctor I am concerned that some members of
the profession are not too keen to deal with AIDS
patients. This is very unfortunate because doctors
are the best people to educate and advise their
patients. They would even be able to advise members
of the family who are at risk.
15. The reluctance on the part of the doctors is
putting pressure on the few doctors who have
sympathetically treated AIDS patients. This is
unfair. We should be practising medicine in the
true spirit of the profession. The AIDS patients
suffer from a stigma in addition to very real fears.
The unsympathetic attitudes of the doctors simply
aggravate their situation. I would like to appeal
to doctors to look upon AIDS patients as normal
people, for indeed they are normal. Most of them
are unknowing victims who really need our care and
sympathy.
16. Dalam menangani masalah AIDS kita harus
berterus-terang. Kita harus jelas bagaimana AIDS
boleh dijangkiti dan boleh merebak dalam keluarga.
Dengan ini kita akan dapat mencegah penyakit ini
dengan lebih berkesan.
17. Saya ingin mengingatkan semua pihak bahawa
bukanlah hak kita untuk menghukum mereka yang
mendapat penyakit ini. Kita tidak boleh berkata
bahawa penyakit mereka adalah disebabkan kesalahan
mereka sendiri. Kerap juga mereka dijangkiti sama
seperti kita dijangkiti penyakit lain, atau mendapat
sakit barah atau diserang sakit jantung.
Sepertimana kita tidak boleh menghukum pesakit barah
atau jantung, kita tidak boleh menghukum pesakit
AIDS. Mungkin kita lebih berdosa daripada mereka.
Justeru itu, berilah mereka simpati dan pertolongan
seperti juga kita bersimpati dengan pesakit biasa,
atau orang yang mengidap penyakit barah yang menanti
maut. Tolonglah mereka kerana kita atau keluarga
kita juga tidak boleh dijamin bebas daripada
serangan penyakit ini. Jika kita kurangkan bilangan
pesakit AIDS dalam masyarakat kita, maka kita akan
lebih selamat.
18. We all have our parts to play to protect our
country from the ravages of HIV/AIDS. Government
can do so much and the NGOs can do so much.
Everyone should play his part. I would therefore
like to commend those of you who have stepped
forward to assist the Malaysian AIDS Council and
Foundation whether in cash or in kind. To the NGOs
working in this field, I hope you take heart from
the support that you have received tonight and
continue your good work and to the Organising
Committee of the Red Ribbon Gala, I congratulate you
on a very successful fund raising effort. To those
with AIDS or HIV, I say take heart, for there will
be more people who will care for you.
|
|